Tarot cygański

Wróżba z kart cygańskich

Masz niepowtarzalną okazję powróżyć sobie z cygańskiego tarota. Poniżej znajduje się instrukcja jak to zrobić.

• Uspokój swój oddech, zamknij oczy i postaraj się nie myśleć o niczym
• Następnie pomyśl o swoim 1 pytaniu jakie chcesz zadać kartom cygańskim
• Wylosowana karta tarota cygańskiego będzie odpowiedzią na Twoje pytanie
• Jeśli masz problemy z interpretacją to zapraszam do kontaktu ze mną. Pomogę Ci
• Kliknij w kartę poniżej i wylosuj swoją kartę

Historia tarota cygańskiego

Romowie cygańscy to kultura koczownicza, która na przestrzeni dziejów była źle traktowana i dyskryminowana. Zgodnie z tradycją Romowie cygańscy związani są z wróżbiarstwem, magią i szamanizmem.

Karty tarota cygańskiego, które często nazywane są „księgą wróżb cygańskich”, to talia 36 kart z różnymi obrazkami. Karty te mają bardzo jasno określoną symbolikę dzięki czemu trudno o pomyłkę w ich interpretacji.

W tym artykule przyjrzymy się rozkładowi kart, który używa 21 kart cygańskich które są ułożone w pionowych kolumnach po trzy karty każda, lub trzech poziomych rzędach po siedem kart każdy. Tarot cygański patrzy na obecne i przyszłe wydarzenia, jak również na możliwe i niełatwe do zauważenia aspekty. (Na zdjęciu poniżej jest zwykły tarot, ale ilustruje schemat rozkładu).

Pierwsza wiersz to przeszłość, drugi to teraźniejszość, a trzeci to przyszłość.

Kolumna 1: Ja – stan obecny

Kolumna ta pokazuje obecny stan i obawy, a także sugeruje myśli i emocje, na przykład: twórczą energię, zagubienie, ambicję i tak dalej. Kolumna ta pokazuje również potencjał rozwojowy lub bodźce, które zazwyczaj znajdują się na trzeciej karcie na dole kolumny.

Kolumna 2: Środowisko – obecne życie domowe

Ta kolumna reprezentuje wszystkie związki w życiu osoby. Przedstawia ona również ogólne wrażenie o życiu domowym, zawodowym i towarzyskim.

Kolumna 3: Nadzieje, obawy lub pytania

W tej kolumnie tarota wróżący może dostrzec wszelkie przeszkody, które mogą utrudnić osobie wróżącej życie, a także sytuację wokół niej i dostępną pomoc. Wróżący może również określić, czy uda mu się osiągnąć marzenia i spełnić nadzieje?

Kolumna 4: Oczekiwania Pytającego

Kolumna ta pokazuje obawy, jakie ma pytający, a także wzrost, wszelkie projekty, pomysły w trakcie realizacji, rozpoznane czynniki, oczekiwane sukcesy pytającego i ewentualne opóźnienia.

Kolumna 5: Ukryte, niespodziewane czynniki

W tej kolumnie osoba wróżąca będzie oczekiwała, że zobaczy możliwe ukryte czynniki. Jakie niespodzianki i nieprzewidziane wydarzenia są w grze lub są możliwe. W cygańskim Tarocie ta kolumna pokazuje Karmę, przeznaczenie i los.

Kolumna 6: Bliska/pośrednia przyszłość

Natychmiastowa przyszłość – tygodnie/miesiące

Kolumna 7: Przyszłość długoterminowa

Czego można się spodziewać w dłuższej perspektywie

Zaletą tego odczytu jest jego głębia, co sprawia, że jest on bardzo popularny.

Wróżenie jako element kultury romskiej

Jednym z aspektów kultury romskiej, który często intrygował wielu, jest praktyka wróżenia. Wróżenie jest powszechnie kojarzone z ludem romskim i nie bez powodu, ponieważ wróżenie stanowi integralny aspekt kultury romskiej, sięgający setek lat wstecz. Zgodnie z romską tradycją, romskimi wróżbitami są zawsze kobiety. Wróżbiarstwo stanowi dla niektórych źródło utrzymania, ale należy pamiętać, że Romowie praktykowali wróżenie jako źródło dochodu tylko w kontaktach z osobami spoza społeczności romskiej, nigdy nie robili tego wśród własnego ludu.

Mimo że w przeszłości wróżbiarstwo było w dużej mierze potępiane, uprzedzenia, które się z nim wiązały, są nadal obecne, nawet jeśli przybrały bardziej subtelną formę. Niegdyś ostro potępiane przez kościół za zabobonne konotacje, które były sprzeczne z biblijnymi odniesieniami zakazującymi tej praktyki, wróżbiarstwo powoli zyskało popularność w dzisiejszym społeczeństwie.

Czasy starożytne

W czasach starożytnych prawie wszyscy Romowie byli wróżbitami. Wróżby romskie były wysoko cenione, gdyż ich sprawdzalność była legendarna. Szczególnie czczony jest wytrawny wróżbita, który potrafi dokładnie opowiedzieć o wszystkich wydarzeniach z przeszłości i przyszłości. Istnieje hipoteza, że umiejętności jasnowidzenia koczownicy nauczyli się w Bizancjum. I wkrótce, dzięki stałej relokacji, słynne romskie wróżby szybko rozprzestrzeniły się po całym świecie.

Przypadek z Rosji

A oto kolejny prawdziwy przypadek wróżenia. Jest on opisany w pamiętniku Marii Aleksandrowny Uljanowej, matki Lenina. Matka Lenina, po aresztowaniu starszego syna Aleksandra, bardzo się bała, że młodszy, Włodzimierz, pójdzie w jego ślady i zakończy życie na szafocie. Wtedy zwróciła się do Romki „Babci Róży”, znanej w Simbirsku jako wróżbitka i jasnowidzka, prosząc o pomoc. Roma powiedziała, że najstarszemu synowi już nie może pomóc, ale ona uratuje młodego i obiecała, że cokolwiek by nie robił, wszystko skończy się dobrze, nawet jeśli popełni przestępstwa, to i tak zostanie to zinterpretowane na jego korzyść. I chociaż umrze bardzo ciężko, ale jako wielki człowiek, który będzie władcą Rosji. Powiedziała też, że po jego śmierci ludzie pozostaną na łasce jego pomysłów. Rzeczywistość przerosła nawet jej przewidywania.

Tradycja wróżenia

Tradycyjnie, na przestrzeni dziejów, naród romski był związany z wróżbiarstwem, a powszechne metody wróżenia obejmowały między innymi chiromancję, czytanie z liści herbaty, kartomancję, wróżenie z tarota i kryształowej kuli. Kobiety romskie, od kiedy tylko znamy historię Romów, były wróżkami. Zajmowały się wróżeniem we Francji i Niemczech już w 1414 roku, kiedy to po raz pierwszy w Europie i nigdy nie zaprzestały tej praktyki.

W Europie Zachodniej wróżenie odbywa się zazwyczaj poprzez czytanie z dłoni, natomiast w Europie Wschodniej często rzuca się ziarnami kawy, aby ułożyć wzór. Wróżbiarstwo było jednym z zawodów wymienianych we wczesnych przekazach o Romach – na przykład w 1422 r. w Belgii i w tym samym roku we Włoszech. Pierwsza wzmianka o wróżeniu z dłoni w Anglii pochodzi z 1530 roku. Sztuka ta prawdopodobnie wywodzi się z Indii.

Do dziś nie wiadomo, czy karty do gry były początkowo przeznaczone do wróżenia, czy do gry. Wiadomo jednak, że już w XVI w. karty do gry były używane do wróżenia, a w XVIII w. były używane w życiu codziennym. Historia sugeruje nawet, że Napoleon regularnie konsultował się z kartami.

Jak widzimy, sztuka wróżenia była szanowaną profesją związaną z Romami. Wielu artystów utrwalało ją w swoich dziełach. Przyciągała swoją niepewnością i tajemniczością.